Tag: ebola

Travel report, Wuerzburg, Germany. 16-12-2014. Recovering, no Ebola

Posted on by

Van: Jan Huijs [mailto:jh@heartware.nl]
Verzonden: dinsdag 16 december 2014 16:33
Aan: ‘Bryan Haddon’
Onderwerp: Recovered! Article on Liberia-experience

 

Dear Bryan,

Thanks very much for your mail, now already 10 days ago! My apologies for not responding earlier.

The past week, after being back about 5 days I developed a serious fever. Shooting up to almost 40C.

Every body here was worried, including myself for having attracted Ebola. During the period I was to stay strictly in my room. No going out. A blood sample was taken for an Ebola test. (see photo) Which a day later was confirmed to be negative. A big relief! I am now recovered again! It must have been a normal influenza like viral infection. The fever is gone, and also that coughing has become much less.

I really was very happy that I had decided to be here during three weeks after my return. Would this have happened at my home it would have become much more complicated!

Here all was prepared. The Ebola team here at the hospital had a first real life potential case. It has been a good exercise for everybody! I really have been very well taken care of by all staff of the team here. Really super!

Now I am some back to the ordinary life again, that is to say I have been resuming my work again here in my room. Still I should stick to the no-touch policy. I hope to return health and safely to my family on Dec 22nd.

At the moment I am doing the follow-up of the visit to Liberia for which equipment needs  to be ordered and plans to be made. This also includes the proposal for implementing PLAMAHS at the hospital for their Asset management.. Pieter has sent an initial financial proposal for implementation which however still needs some fine tuning.

 

Reporting on Monrovia

I really intend to write an article on my experiences in Monrovia! So many things have happened! We here hardly realize the consequences of the Ebola outbreak for the society as a whole! In the coming week I hope to have the article written.

 

During the time here  I can remain to be contacted by my handy (+31617918924) and normal e-mail.

Best wishes here from Wuerzburg,

Jan Huijs

Reisverslag: 01-12-2016. Monrovia, Liberia. Laatste dag in Monrovia: Ontnuchtering in JF Kennedy Memorial Hospital

Posted on by

Van: Jan Huijs [mailto:jh@heartware.nl]
Verzonden: zondag 14 december 2014 17:53
Onderwerp: Laatste dag in Monrovia: Ontnuchtering in JF Kennedy Memorial Hospital

Beste allemaal,

Ik ben inmiddels wel alweer bijna twee weken terug (!). Maar wil toch nog graag verslag doen van mijn korte bezoek aan het JF Kennedy Memorial Hospital in Monrovia. Later volgt nog een laatste mail van de laatste dagen in het St. Josephs’ hospital.

Groet hier uit Wuerzburg. Mijn gezondheid is weer helemaal op orde! Voel me weer heerlijk fit! God zij dank!

Aan iedereen die me terugschreef/belde naar aanleiding van eerdere mails/berichten, heel, heel hartelijk dank hoor!

Tot heel gauw,

Jan

 

Monrovia, Maandag 1-12-2014.

Vanavond alweer het vertrek! Het blijkt praktisch om vanmorgen alvast de bagage in te checken bij het kantoor van Brussels Airlines in de stad. Het bespaart vanavond een hoop gedoe. Daarom met Br. Ben (Foto 1),  de hospital administator de stad in. Zijn vader was vrachtwagenchauffeur. Volgens hem zit het rijden hem daardoor in zijn genen. Hij geniet ervan stevig door te rijden, met spannende inhaalpartijen…

Op grote billboards langs de weg (Foto2) wordt gewaarschuwd voor Ebola. We passeren  het politieke machtscentrum, de regeringsgebouwen, de ambassades. De ambassade van de US spant de kroon. Een gigantische grijze blok beton met veel prikkeldraad en kamera’s. Een kleine zware metalen deur. Welcome to America. We komen langs een oud regeringsgebouw. Sinds de vorige oorlog verlaten. Nog vol met schotinslagen die herinneringen aan de strijd die toen geleverd werd.

Uiteindelijk bereiken we de weg waar Brussels Airlines gevestigd is. Het verkeer is totaal vast gelopen. Na een kwartier toch een plekje voor de ingang. Ook hier het ritueel van handen desinfecteren. De bagageinspectie gaat soepel. Geen problemen. De printplaten van de sterilisator die ik mee terug wil nemen zijn niet gezien. Gelukkig daarover geen vragen. Het valt mee met de drukte. Binnen een half uur is alles geregeld. Mijn spullen zijn alvast onderweg.

 

Door Andreas Fabricius, werkzaam bij het Duitse Rode Kruis was ik gevraagd om in het JF Kennedy Memorial Hospital, het Nationale ziekenhuis hier in Monrovia, de sterilisatieafdeling te bezoeken. Het zou gaan om een eerste indruk. Het Rode Kruis wil het ziekenhuis gaan ondersteunen en wil oa inzicht hebben in de toestand van de sterilisatieafdeling. Vandaag is voor mij de laatste mogelijkheid om te gaan kijken. Op de terugweg van de bagagecheck-in komen we er langs waardoor we nauwelijks tijd verliezen. Via een contactpersoon die ik via Andreas had gekregen kon ik een afspraak maken met de ziekenhuisadministrator. Het kon vandaag! Ik heb een uur om een eerste indruk te krijgen.

Ik word verwelkomd door Dr. Scott-McDonald, sinds 2007 de general administrator van het ziekenhuis, ze heeft ook jaren in de VS gewerkt. Nu is ze verbonden aan dit ziekenhuis, dat ooit de nationale medische trots van het land was. Het is opgezet met financiering uit Amerika en geopend in 1971. Door de oorlogen die hier gevoerd werden in de jaren tussen 1980 en 2003 werd er enorme schade aangericht. In 2009 werd het weer gedeeltelijk heropend. Het telt 500 bedden. Ze leidt me naar het grote betonnen gebouw dat overal tekenen vertoont van achterstallig onderhoud. (Foto 3) Bij de ingang ook het nu overbekende handsanitation station: de kraanemmers met desinfectans.

Ik word welkom geheten in de grote ontmoetingsruimte waar hoogwaardigheidsbekleders worden verwelkomd (Foto 4). Aan de muur de foto’s van JF Kennedy en de huidige president van het land. De vlag van de VS en Liberia gebroederlijk bij elkaar. De vlag van Liberia vrijwel gelijk aan die van Amerika. Met het verschil dat die van Liberia slechts een ster heeft. Liberia, de laatste staat van Amerika, een staat in Afrika waar de Afro-Amerikanen vrij naar toe konden, nadat in Amerika de slavernij werd afgeschaft. Het land Liberia; afgeleid van Liberty, vrijheid. In 1847 verklaarde het haar onafhankelijkheid. Er is daarmee een lange historische band met de VS. De rede ook waarom Amerika hier ook zo nadrukkelijk aanwezig is. Dagelijks vliegen de militaire helikopters vele vluchten uit boven de stad. Er wordt gewerkt aan  de opzet van meerdere Ebola Management Centres in het hele land. Ook dit nationale ziekenhuis is bijna twee maanden gesloten geweest nadat ook hier enkele belangrijke personeelsleden van het ziekenhuis overleden aan Ebola. Onder leiding van deze moedige arts/admistrator werden de activiteiten in augustus weer opgestart. http://www.npr.org/blogs/goatsandsoda/2014/10/14/355873770/back-on-its-feet-a-liberian-hospital-aims-to-keep-ebola-out

Onder andere worden er weer, zij het op beperkte schaal, weer operaties uitgevoerd. De operatiekamers zijn op de vierde etage (Foto 5).  De OK die we bezochten is zojuist gebruikt en vervolgens gereinigd en gedesinfecteerd. (Foto 6). Ook Centrale Sterilisatie Afdeling (CSA) is op de vierde etage. De afdeling is ruim (Foto 7). Maar ook erg leeg. Vanuit de ramen een fantastisch uitzicht op de oceaan (Foto 8). Uiteindelijk heb ik de zee toch nog kunnen zien! Hoewel ons eigen ziekenhuis aan de kust ligt kwam het er niet van om het grote water te gaan zien. Nu dan toch even een blik op de Atlantische Oceaan. Vanaf de stranden verder de kust op de schamele behuizingen. De geroeste bruine golfplaten. Een blik op een andere wereld.

We worden verwelkomd door Mevr. Blessing de verantwoordelijke van de afdeling. Op de afdeling gebeurt alles in een en dezelfde ruimte. De reiniging van instrumentarium is uitsluitend handmatig (Foto 9). Met een eenvoudige spons. Instrumentarium dat vermoeid is. Naaldvoerders waarvan de vertanding vrijwel glad is. Een gebroken schaar. Verpakken gebeurt gedeeltelijk in een vel nonwoven of in textiel. Aseptisch openen van de pakketten zal niet lukken op de manier waarop wordt verpakt. Het pakket wordt afgesloten met een stukje pleister waarop dan de naam van het de set en de datum wordt geschreven (Foto 10). Er is geen autoclaaf tape! Men kan niet zien of pakketten wel of niet in de sterilisator zijn geweest. We zijn hier in het nationale ziekenhuis. De hele wereld stuurt spullen hierheen maar hier in het nationale ziekenhuis geen rolletje autoclaaftape! De broek zakt me op de schoenen…

Verderop in de ruimte de autoclaven: 5 stuks (Foto 11). Allemaal oud. Eentje functioneert er nog: een handbediende verticale, 80 liter Robustex autoclaaf; bouwjaar 2001 (Foto 12). Het type dat ook door Artsen Zonder Grenzen in haar noodhospitalen wordt gebruikt. Had geen tijd om te zien hoe hij bediend wordt. Men heeft er vertrouwen in dat hij werkt. Er is echter geen enkele controle op een succesvol proces. Helemaal niets. De andere autoclaven zijn voor een deel echt niet meer repareerbaar.  Een verticale autoclaaf, eigenlijk voor laboratoriumgebruik, is defect; men weet niet wat de oorzaak is. Er is geen handleiding beschikbaar.

De mensen op de afdeling hebben geen keuze, geen macht om hier in te grijpen. Ik neem afscheid van Blessing en Samuel.

 

Het ziekenhuis heeft een apart gebouw voor verloskunde. Gefinancierd door de Japanse ontwikkelingsbank (JICA), en is geopend in 1981. Het Liberian-Japanese Friendship Maternity Hospital (foto 13). Dit heeft haar eigen OK en sterilisatieafdeling.

We gaan hier ook nog kijken. Een modern gebouw. Ook hier het disinfectiestation aan de ingang. Ook vanbinnen fraai van architectuur (foto 14). De OK en sterilisatieafdeling zijn op de eerste verdieping. Bij binnenkomst op de CSA loop ik gelijk tegen een grote Matachana S1000 autoclaaf aan (foto 15). Een 578 liter, 63KW(!) autoclaaf die aan de laatste internationale eisen voor sterilisatie voldoet. Een grote sticker duidt erop dat het ook een gift van Japan is. Oh man, een gloednieuwe machine! Hij blijkt in 2012 geïnstalleerd te zijn. Water en  elektriciteit zijn aangesloten. Alles fonkelnieuw! Bij navraag blijkt dat hij echter nooit gebruikt is. Geen enkele cyclus. De laatste printout die nog aan de printer hangt bevestigt dit (02-03-2011). Nadat de installatie klaar was werd een trainer uit Japan ingevlogen om instructie te geven. Bij diens aankomst bleek echter dat de machine niet functioneerde. De onderneming die de autoclaaf installeerde werd benaderd; deze kwam echter met het verhaal dat diens contract verlopen is en dat zij zonder betaling geen werkzaamheden meer zouden verrichten aan de machine.

Sindsdien is er niets meer gebeurd. De afdeling stuurt haar te steriliseren materialen naar de sterilisatieafdeling van het hoofdziekenhuis waar we zojuist vandaan kwamen. Bizar.

Het personeel is wanhopig. Maar ondanks alles is blijft men het werk doen. Ik wilde nog naar de operatiekamer. Er was echter een operatie aan de gang. Oh God, wat is hier aan de hand? De gemeenschap van Japan stelt een ton beschikbaar voor een autoclaaf. Hij wordt geïnstalleerd door een bedrijf dat ook andere installaties in het ziekenhuis doet.  Dat echter weigert de machine in orde te brengen. Dan is er de fabrikant van de autoclaaf. Die uiteindelijk ervoor moet zorgen dat haar lokaal vertegenwoordigende dealer de machines werkend en wel installeert. Het ziekenhuis management is er. Sinds twee jaar staat de autoclaaf hier te wachten. Waarschijnlijk een kleinigheid om hem aan de praat te krijgen. Ik begrijp er werkelijk niets van. Ook Japan als donor grijpt niet in. De dealer vindt dat hij niet hoeft in te grijpen omdat zijn contract voorbij is; Matachana als fabrikant met zijn lokale installateur grijpt niet in. Amerika de sponsor van het ziekenhuis is in grote getale in het land aanwezig, grijpt niet in. Het ziekenhuismanagement zelf heeft mogelijkerwijze willen ingrijpen maar heeft geen macht.  Totaal bizar. De internationale gemeenschap kan het niet voor mekaar krijgen hier het ziekenhuis van een nieuwe werkende autoclaaf te voorzien. Een oude handbediende 80 liter autoclaaf moet hier het werk doen. Zelfs een rolletje autoclaaftape dat 2,5 Euro kost kan er niet af. Of een paar euro voor een goeie borstel om het instrumentarium te reinigen. Met het Amerikaanse leger op de hoek, vele NGO’s aan het werk. Ik kan het allemaal niet meer volgen.

Ik beloof de staf dat die machine aan de praat komt. Voorwaarde blijft dat er genoeg water en power beschikbaar is: 64 KW blijft een flink vermogen, ook hier in de hoofdstad. Ook als er geen organisatie zich bereid wil stellen dit te financieren. Ga ik het zelf doen. Ik weet dat het kan.

Het is echt de wereld op zijn kop. Het begrip internationale samenwerking krijgt een vervelende bijsmaak. Wat is hier in Gods naam aan de hand? Grote onzorgvuldigheid, nalatigheid, onverschilligheid, onwetendheid? Natuurlijk kan ik pas echt oordelen als alle informatie op tafel ligt.

Waar gaat het om bij de grote ontwikkelingsorganisaties? Er komen bij mij steeds meer vragen en heb de neiging cynisch te worden.

Ik heb alleen de sterilisatieafdeling gezien. Het onderwerp waarmee ik me toevallig bezig houd. Vraag me af hoe het andere afdelingen afgaat. Ik heb mijn zorgen…

We nemen afscheid van het personeel. Ik beloof hen dat het komende jaar de autoclaaf gaat draaien. Dat ze met een fatsoenlijke machine hun werk kunnen doen. Ik zal me aan die belofte houden. Wel onder de randvoorwaarden dat water en elektriciteit op orde zijn.

Het personeel doet een thumbs-up bij hun autoclaaf. We will get it running!  (foto 16)

Onthutst verlaat ik samen met Dr. Scott-McDonald de afdeling.

Een vorm van kwaadheid en schaamte kruipt door me heen. Ik schaam me als westerling. Schaam me voor deze zo uitermate onzorgvuldige manier van afhandelen van zogenaamde ontwikkelingshulp. Betaald uit belastinggelden en/of giften. Ik  kan het allemaal niet meer volgen.

Ik spreek mijn verbijstering uit tegen de dokter. Het is niet de eerste keer dat ik dit tegenkom. Er moet echt iets gebeuren.

We lopen terug naar het hoofdgebouw. Een chauffeur van het ziekenhuis staat al klaar om me terug te brengen naar het St. Josephs Hospital. We nemen afscheid. De arts-administrator. Heb enorm veel respect voor haar! Dat ze de moed heeft om hier te blijven. Dat ze probeert hier de zaak zo veel mogelijk aan de praat te houden.

Maar oh, er is nog een lange weg te gaan! De internationale hulpgemeenschap en de industrie. Alle grote woorden van commitment, van partners in development, van superior quality, van compliance with all standards en van superb customer support, verliezen hun betekenis als je geconfronteerd wordt met zulke toestanden. Voor mij zet het de integriteit van een deel van de grote internationale hulpverlening en het zakenleven op de helling. De houding die (al dan niet terecht) de indruk geeft van: als de buit maar binnen is, de mooie jaarrapporten geschreven. Daarna is de zaak in Afrika afgedaan. Die houding kan op de langen duur een uitermate vervelende en vooral gevaarlijke backlash veroorzaken.

Vanuit Monrovia,

 

Jan Huijs

Reisverslag: Nov 2014 St. Josephs Hospital, Monrovia Liberia. Orientatiebezoek. Geen Ebola

Posted on by

Van: Jan Huijs [mailto:jh@heartware.nl]
Verzonden: donderdag 11 december 2014 14:38
Onderwerp: Ebola test Negatief: Hiep Hiep Hoera!

 

Beste allemaal,

Ik kreeg vanmiddag de uitslag van de Ebola test: die is Negatief: dus GEEN Ebola. Dat is wel heel erg positief! 🙂

Ben er heeeeeel erg blij mee! Het bespaard een hoop gedoe!

Nu zorgen dat ik die koorts (nu nog steeds 39.6) en dat eindeloze hoesten kwijt raak. Blijft erg vermoeiend. Daarvoor volgen later vanmiddag nog onderzoeken. (bloed, roentgen etc). Het meest voor de hand liggend voor de oorzaak van de koorts: een ordinaire griep virus infectie; echter dat hoesten blijft voor mij toch nog een grote vraag. Daar gaan we vanmiddag dan ook naar kijken.

 

Hoop dat het OK is dat ik iedereen met deze ene email informeer.

 

Ik zal jullie op de hoogte blijven houden.

Groet hier uit mijn kamertje! (Nu de dreiging is geweken mag ik er nu weer uit!!!)

Jan

Van: Jan Huijs [mailto:jh@heartware.nl]
Verzonden: maandag 1 december 2014 0:39
Aan: ‘Yoko Huijs’; ‘mariko huijs’; Junko Huijs NL (junko_huijs@hotmail.com)
Onderwerp: Nog een dag! Morgen weer vertrekken!

 

Liefste Yokosan, Mariko, Junko,

Het zit er bijna op! Ongelofelijk!

Het werd een heel, heel intensieve week met enorm veel ervaringen en indrukken!

Vandaag uiteindelijk de autoclaaf op orde gekregen. Test met lading. Om echt goed te weten wat kan en niet kan kost gewoon veel tijd. Bovendien viel enkele keren vandaag (3x) de stroom uit, en moet dan de cyclus opnieuw doen. Uiteindelijk toch in orde bevonden.

Er zullen een aantal dingen gaan veranderen, vooral ook mbt verpakken. Vertel er nog over.

Ook protocol voor wat te doen als de stroom uit valt.

Was vandaag nog eens in de maternity. Gezien hoe er gereinigd en verpakt werd. Ook daar valt veel te verbeteren.

 

Installatie Roentgenapparaat

Het ziekenhuis heeft een nieuw Philips Digitaal Rontgenapparaat. Het staat nog in de kist.

Men heeft moeite het apparaat geïnstalleerd te krijgen vanwege de ebola crisis.

Ik gaf aan dat ik de installatie zou kunnen begeleiden op voorwaarde dat ik mbt dit apparaat een training bij Philips krijg. Ik zou het kunnen doen tijdens mijn volgende bezoek. Het is werk dat verder geen ebola-risikos meebrengt. Zoals ook de autoclaaf. Wat vinden jullie hiervan.

Ik weet beslist nog niet of het gaat gebeuren. Als Philips haar eigen personeel stuurt is dat natuurlijk ook prima.

 

Mail aan familie en vrienden

Gisteren stuurde ik een mail met foto’s aan familie en vrienden. Heb de mails die ik in de afgelopen dagen aan jullie stuurde gedeeltelijk daarvoor gebruikt. Zodat zij ook op de hoogte zijn.

 

Morgen nog een aantal zaken afhandelen. Mijn meetspullen van de autoclaaf afhalen. Nog een test. In de stad inchecken en dan debriefing en overdragen van gereedschappen en materialen.

Het zal nog een drukke dag worden!

 

Nu gauw slapen!

Hoop nog contact te hebben voordat ik vertrek!

KusJePapJan

 

Nog enkele fotos: Vanmorgen naar de kerk met de broeders

Het ziekenhuisgebouw. Er voor hangen de laarzen na disinfectie en reiniging te drogen

Vanmiddag in de Maternity: tijdens het reinigen van instrumentarium moet je het volledig beschermende pak dragen. Bakken zweet gutsen van je lichaam! Ik heb enorm veel respect voor de mensen die het doen!

 

Beste allemaal,

Deze mail had ik eigenlijk eerder willen sturen. Hierbij alsnog! Het zijn flarden van indrukken van de afgelopen dagen.

Mis jullie!

Zondag 30-11-2014
Nog twee dagen te gaan. Vanmorgen naar de kerk. De mis bijwonen in de kapel van de Nuntius. Even de kans ook om iets meer van Liberia te zien dan alleen het ziekenhuisterrein.
Het is zondagmorgen. Rustig onderweg. Weinig verkeer. Afgelopen dagen hoorde ik dat het een chaos was op de wegen door de stad vanwege aankomende verkiezingen. Bizar eigenlijk dat dit nu het gedaan wordt!
Het lijkt een dood normale stad die op een zondagmorgen ontwaakt uit haar slaap. Langs de weg worden we herinnerd aan de tragedie die het land nu al maanden in haar greep heeft. Ebola is not waiting.. Grote bedrijven hebben reclameborden gereserveerd voor de boodschap.
Heineken houdt het bij het verkondigen van de Nederlandse koopmansgeest.
In de kapel de serene rust van de mis; het gezang. De rituelen. Zo bekend; overal ter wereld overeenkomstig.
De preek haakt in op de Ebola epidemie. Gebed om wijsheid om uit deze verlammende hel te komen.
Na afloop nog even gesproken met de kerkgangers. Mensen van alle windstreken. Het blijft een fascinerende gemeenschap. We gaan nog even op bezoek bij Zr. Barbara. Gisteren was ze bij het verlaten van de kerk uitgegleden. Een trapje van twee treden. Even de voet verkeerd en ze ging onderuit. Haar vooet stand haaks op haar onderbeen. Naar het ziekenhuis, het JF Kennendy Momorial Hospital. Ze kende een arts die haar kon en wilde helpen. De voet weer in de kom en nog een foto’s kunnen maken. Het bleek mee te vallen. Haar onderbeen en voet in het gips. Die Barbara! Zij kon het geregeld krijgen. Voor vrijwel niemand is er nog toegang tot reguliere medische zorg!

25-11-2014 (Dinsdag)

Vandaag begonnen hier in het ziekenhuis. Kennismakingsronde. Eerste indrukken van het reilen en zeilen. Super goed ontvangen hier! Men is heel hard aan het werk om het ziekenhuis stap voor stap te heropenen. Eergisteren werd de Maternity officieel heropend. De volgende week zal Peadiatrie aan de beurt zijn. Later de verdere OPD’s.

Er is een triage (eerste filtering) die alle bezoekende patiënten doorlopen. Hier wordt gecontroleerd op ebola; als ze verschijnselen hebben worden ze direct geisoleerd en gaan voor specifieke test. Als die positief is gaat de patient naar een Ebola centrum. Als hij negatief is kan hij/zij hier voor behandeling blijven.

Het is wennen om elkaar niet de hand te schudden! Gisteren bij aankomst op het vliegveld gaf ik bijna direct iemand een hand. Helemaal automatisch. Ben er nu inmiddels van bewust dit verder te vermijden.

Ook bij elk gebouw dat je binnengaat is er het vat met desinfectans.

Ban alle personeel dat komt werken wordt bij de ingang van het ziekenhuis de temperatuur gemeten. Die staat genoteerd op een sticker die men draagt.

Hoorde de verhalen over wat zich hier heeft afgespeeld. Zag de 4 graven van de broeders hier achter aan de rand van het ziekenhuis terrein. Eenvoudige kruisen met de namen.

 

Samenwerking is prima!

Vandaag een indruk van het ziekenhuis gekregen. Over het algemeen heel goed verzorgd.

Als je wat nader naar details kijkt blijkt dat er ook nog enorm veel te verbeteren valt. Beslist ook op de sterilisatieafdeling. De OK’s zijn 2 jaar geleden volledig nieuw ingericht. Echt pico bello.

Probleem blijft nu onderhoud/reparatie. Blijkt ook hier een heel zwak punt!

 

Nu dadelijk eten.

Ik zal jullie proberen op de hoogte te houden.

Vandaag een USB modem gekocht.

Via dit modem kan ik dan toch het internet op. Werkt heel aardig.

Moet nog zien hoe kostbaar het is.

Inmiddels heb ik hier ook een lokale telefoon.

Nummer: +231-880040725

De nieuwe simkaart zit in mijn eenvoudige Nokia.

 

Mijn Smartphone blijft ook aan. Dus ben op beide nummers bereikbaar.

 

Tot heel gauw!

 

27-11-2014

Een drukke dag! De vacuumpomp kreeg een grote beurt. (zie foto’s)

Blijkbaar is dit in het verleden regelmatig door de technici hier gedaan! Petje af!

Geweldig hoe men heeft geprobeerd de pomp aan de praat te houden!

Het pomphuis was doorgeroest; dit was al eerder weer gelast; er wordt met rubber van een binnenband afgedicht. Binnen in de pomp is klep bestaande uit een wat dikker plastic folie. Het origineel was versleten. En vervangen door een stukje plastic van een röntgenfilm.

Echt mooi gevonden. De pomp is inmiddels weer gemonteerd. De vloeibare pakking die ik nog in Arnhem kocht kwam prima van pas. Moet nu echter wel 24 uur drogen. Hoop echt dat het in orde komt. Nu moeten we morgen gaan zien of het inderdaad in orde is gekomen.

De tijd gaat inmiddels alweer dringen!

 

Verder algemeen onderhoud gedaan aan de autoclaaf (filters schoonmaken, deurafdichting schoonmaken en nieuw siliconen afdicht pasta monteren; de nul-instelling van manometers corrigeren enz. We nu klaar zijn voor de eerste echte test. Dat wordt morgen. Blijft spannend!

Ik heb vandaag ook nog kontact gehad met Klaus Knechtskern van KSG. Had hem een email gestuurd met een beschrijving van de problemen die we tegenkwamen.

Hij zou vandaag antwoord sturen! Super!

Heb inmiddels ook gezien hoe er gesteriliseerd wordt met de hoge-drukpan sterilisatoren die men toch nog heeft. Met houtskool als brandstof. Dit lijkt in orde te zijn.

Zal voor deze basis autoclaven nog een gebruikershandleiding maken.

 

Nu aan het werk om tekening van de autoclaaf op orde te krijgen. Die later gebruikt gaat worden voor de training.

Ook straks nog contact met dhr. Klaus Knechtskern. Hoop dat het lukt!

 

Ik houd jullie verder op de hoogte,

Groet hier uit Monrovia,

Jan

28-11-2014

Het werd weer een enorm drukke dag!

Het lijkt er op de we de autoclaaf nu redelijk in bedwang hebben. Nog allen een probleem met de deurontgrendeling.

Vanmorgen was ik even alleen met Mozes, een van de personeelsleden van de OK in de sterilisatieruimte. I gaf aan: we have to pray for the best! Zeg ik wel vaker. Hij vroeg me echter om echt een gebed te bidden. We hebben het samen gedaan. Gebeden voor alles wat hier geweest is; de goede afloop, een gezonde toekomst. Het werd een bijzonder moment. Zo naast de autoclaaf die zijn eerste testrun draaide.

Het geloof speelt hier een enorm belangrijke rol om hoop te blijven houden. Bijna alles wordt mensen hier afgenomen. De ebola lijkt een extra dodelijke zweepslag!

Het is goed hier te zijn; deze gevoelens te ervaren!

Hele warme groeten hier uit Monrovia!

KusJulliePapJan

 

29-11-2014

Vannacht stevige regenbuien. Heerlijk verfrissend, maar later op de dag enorm vochtig en heet. De kleren plakken, ook als je gewoon zit!

Aan de slag vanmorgen; weer een test van de autoclaaf; deze keer controle of de vacuumpomp goed genoeg werkt. Die blijkt voor deze test toch net niet voldoende…

 

Enkele dagen geleden werd de verloskunde afdeling op nieuw geopend. Dit is nu hoog risico gebied. Elke vrouw die hier komt wordt behandeld toch als potentiele drager van het virus. En er zijn dan ook strikte regels voor hygiene.

Er werd gevraagd om de OK van de verloskunde te bekijken en te zien hoe hier nu de afhandeling van het vuile instrumentarium te werk gaat. Ook zou er een sterilisator zijn. Om naar binnen te gaan moet je in full PPE; oftewel in het volledig afdekkende pak. We zouden nu doen alsof er een keizersnee geweest zou zijn.

Aankleden; al binnen enkele minuten gutst het zweet over je lichaam. Helemaal ingepakt. Het meest vervelende blijkt dat de bril heel snel beslaat. Heel lastig om details te herkennen! Vooral voor de doctoren/chirurg een groot probleem! Uiteindelijk komen we bij de plek waar het reiningen gedaan zou worden; maar toch een probleem: de instrumentenset is er niet. Dit bleef een oefening; geen echte patient. Er blijken nog problemen in het navolgen van de kleding protocols; het beschikbaar zijn van kritische materialen. De puntjes moeten echt nog op de i worden gezet! Een fout bij een daadwerkelijke ebola patient kan tot dramatische gevolgen leiden. Dit bewustzijn moet bij de staf doordringen. Alles moet met militaire precisie en discipline gedaan worden. Als in een gevecht tegen een reële vijand, die ook echt dodelijk kan toeslaan en dit ook al vele malen heeft gedaan. De arts die de leiding heeft van de oefening geeft krachtige aanwijzingen als het niet klopt. Het is echt een zaak op leven en dood. Met onzorgvuldigheid of fouten breng je niet alleen jezelf in gevaar, maar het hele team en eigenlijk alle mensen in het ziekenhuis. Die boodschap moet nog echt doordringen!

Na een uur in het pak drijft het zweet over het hele lichaam. We worden –nog in pak- met disinfectiemiddel afgespoten. Dan uitkleden. Het uitkleden is echt een stuk lastiger dan het aandoen. De buitenkant is mogelijk besmet. Na elke handeling: handen wassen in 0.5% chlooroplossing. Na verwijderen van het schort, Na buitenhandschoenen uit; na afnemen van bril, na afnemen van mondmasker, na uitdoen van het pak, het uitdoen van de binnenhandschoenen. Steeds: handen wassen. Een enorme procedure. Het binnenpak is drijf nat. Maar het voelt goed weer gewoon burger te zijn!

Er ligt een mevrouw in de verloskundeafdeling, die hoogstwaarschijnlijk vandaag haar Keizersnede zal gaan krijgen.

De protocols moeten dan echt strikt opgevolgd gaan worden.

 

Intussen nog een test met de autoclaaf gedaan. Ziet er goed uit. Maar de deur wil nog steeds niet vrijgegeven worden. Nog een probleem om op te lossen…

 

Heb nog twee dagen te gaan. Ongelofelijk hoe de tijd weer voorbij schiet!

Ondanks alles voelt het goed hier te zijn. Het is zooo goed om te zien hoe men probeert ebola onder de duim te krijgen, en ook de reguliere zorg weer terug te brengen! Het vraagt enorm veel van de staf; van iedereen die ermee te maken heeft. Voel het als een voorrecht hier aan een kleine bijdragen te kunnen geven!

Warme groet hier vanuit St. John of God Hospital,

Jan

 

Gallery: Germany 2014 Wuerzburg: German Red Cross/Medical Mission Institute: Ebola Preparedness training

Gallery