Beste Allemaal,
Zondag 18 december, vliegveld Bangkok, Thailand.Het bezoek aan Vientiane in Laos is alweer achter de rug. Ik zit nu hier in Bangkok op het vliegveld in een soort snackbar en heb bijna 11 uur tijd voordat de aansluitende vlucht naar Frankfurt en Amsterdam vertrekt. Probeer een beetje op adem te komen. Het is een enorm intensieve periode geweest! Eerst het bezoek naar Burkina Faso, een tussenstop in Nederland van 1 avond (sinterklaas gevierd) en nacht en daarna door naar Vientiane in Laos. Afgelopen nacht tot 12 uur nog aan het werk. De 2 weken waren wel heel erg kort. Het was het tweede bezoek aan Vientiane. Het ministerie van gezondheid begon het afgelopen jaar met een proef voor de inventarisatie van hun ziekenhuizen en gezondheidsposten. Van twee provincies is dit nu gebeurd voor de grotere ziekenhuizen. Wij mochten hiervoor de ondersteunende software leveren (PLAMAHS).
Vorig jaar in december kon ik de eerste training geven. Tijdens dit bezoek keken we hoe het gegaan is. De eerste resultaten konden worden getoond. Er werd een nieuwe versie gebouwd en hierop werd weer getraind. Er waren gesprekken met de directeuren van de grote ziekenhuizen. Het belangrijkste probleem hier is de taal: Het Lao; met een eigen schrift. Het lijkt een beetje op het Thai. Onze software is in het Engels; deze voor hen toch vreemde taal vormt een grote drempel voor de het gebruik ervan. Weg van de hoofdstad is de kennis van het Engels echt minimaal.
Bij de training zijn mensen uit het hele land aanwezig (foto 2 en 3) en het is noodzakelijk dat steeds vertaald wordt.. Het maakt het werk erg moeizaam. Maar Mono (foto 4), de vertaler doet het geweldig goed! Het blijkt essentieel om in de programmatuur waar dat mogelijk is de Lao taal op te nemen. Het Engels is gewoon te lastig, zeker als het gaat om de juiste benaming van de apparatuur. Dat is in het Engels al moeilijk genoeg. Hiervoor kon nu een heel goede oplossing gevonden worden die het mogelijk maakt in het Loa via hun lokale benaming, de juiste officiële Engelse benaming te vinden. Daarmee blijven de gegevens in de database schoon. Donderdag hadden we een vergadering met de directeuren van de grote ziekenhuizen hier en werd het systeem getoond, met de eerste resultaten van hun eigen inventaris. Men werd heel enthousiast! Echter ook met de directeuren werd het grootste deel toch in het Loa gesproken, een teken dat zelfs op dat niveau Engels een probleem is…
De samenwerking met de mensen is echter geweldig geweest. Vooral met Mono, (zijn volledige naam is Lathanonsay Chansomphou, wel érg lastig te onthouden). Maar ook Souph en Dr. Thanom, de directeur van het departement waarvoor ik werkte. Ook de contacten met allerlei gewone mensen, zoals de jongen van het hotel die daar de tuin verzorgt: hij vertelde elke avond over zijn zorgen en verdriet om zijn vriendin die hem verlaten lijkt te hebben. De ontmoetingen met de mensen in de restaurants, die ik kon bezoeken, de verkopers op de markt, de toek-toek-rijders (toek-toek: een soort 3-wielige taxi). Ik heb genoten!
Laos (zie kaartje, foto 0) heeft ongeveer 6 miljoen inwoners en is bijna 6 keer zo groot als Nederland. Heel lang is het afgesloten gebleven van de rest van de wereld. Pas in de eind negentiger jaren begon het zich meer open te stellen voor de buitenwereld met toetreding tot de ASEAN. Het is het armste land van Zuid-oost Azie… Een voorbeeldje: Mono, de vertaler, deed een studie weg-en- waterbouw in Frankrijk. Als civiel ingenieur kan hij hier rond de 70 Euro per maand verdienen. De directeur van een ziekenhuis verdient 100 Euro. Het hoofd aankoop van medische apparatuur voor de ziekenhuizen binnen het ministerie en die hier verantwoordelijk is voor het beheer van de database, verdient 40 Euro.
De westkant van het land wordt begrensd door de Mekong rivier (foto5) die vanuit China, door Laos, Cambodja en Vietnam de Zuidchinese zee instroomt.. De rivier die ik eigenlijk alleen van naam kende uit mijn jeugd van de berichten over de Vietnam-oorlog. Laos heeft ook enorm geleden onder die oorlog. Met vooral in het oosten nog veel mijnen: het gebied van de Ho-Chi Min route, die als smokkel route werd gebruikt voor smokkel van wapens vanuit Noord naar Zuid Vietnam. De mijnen eisen nog steeds vele slachtoffers. Amerika helpt bij het weghalen van de mijnen. Onlangs werden de middelen hiervoor onder druk gezet. Amerika heeft geld nodig voor de oorlog in Irak. Om daar ook weer bommen te gooien…. Die dan later weer weggehaald moeten worden…Laos moet een prachtig land zijn. Ik zag foto’s van Vang Vieng een provinciestad, ongeveer 150km ten noorden van Vientiane. We zouden er eigenlijk gisteren heen zijn gegaan. Maar het werk was niet klaar, en hebben het bezoek daarom toch afgelast. Maar het moet er adembenemend mooi zijn. Het is de geboorteplaats van een van de mensen waarmee ik de afgelopen weken intensief samenwerkte. Ook Luang Prabang, de vroegere keizerlijke hoofdstad, cultureel centrum van het land moet een fantastisch mooie plaats zijn… Maar helaas, dit alles moest aan me voorbij gaan.
Het Boeddhisme is de grote godsdienst en doordrenkt de hele cultuur. In Vientiane lijkt op elke straathoek wel een tempel te staan. Zo ook tegenover mijn hotel (Zie foto 6 en 7).Het land heeft een hard communistisch regime dat sinds de eind tachtiger jaren toch het vrije ondernemen stimuleert. Ik moet bekennen dat ik me niet verdiept heb in de politieke achtergrond van het land. Gewoon te weinig tijd. Wat ik wel dagelijks ervaar is de ontwapenende vriendelijkheid van de mensen. Het land loopt, naar wat men zo zegt, 40 jaar achter.
Sinds enkele jaren heeft het land haar grenzen geopend en is er meer contact met de buitenwereld. De internationale gemeenschap probeert op allerlei fronten ondersteuning te bieden om Laos mee te laten komen in de vaart der volkeren: gezondheidszorg, landbouw, onderwijs, industrie. ’s-Avonds, in het centrum van Vientiane is hun aanwezigheid duidelijk herkenbaar.
Ik kwam er om e-mailtjes te sturen vanuit een van de internetcafes. Voor de duurdere restaurants staan ze: de grote 4 wheel drives van de ontwikkelingsorganisaties. Ze lijken steeds groter en patseriger te worden. Ik kan me voorstellen dat zo’n auto soms handig is als je het platteland in moet en je moet door zwaar terrein. Maar ik ben ervan overtuigd dat je met een kleinere auto nauwelijks vaker vastloopt. En als je vastzit kun je er nog makkelijk uitgeduwd worden door een paar mensen. Ik begrijp niet waarom we als ontwikkelingsmensen in zulke 4 wheel drives moeten rijden en in grote paleizen moeten wonen. Zeker bij de grotere organisaties lijkt het zo te moeten zijn. Natuurlijk moet het voor de internationale expert ook aantrekkelijk zijn om zijn werk te doen. Maar of het zo moet? Ik begrijp het gewoon niet! Welke indruk maakt het bij de lokale mensen? Welke gevoelens roept het op bij de ambtenaren met wie je samenwerkt die het met hun 40 Euro in de maand moeten doen. Het trekt naar mijn gevoel alle verhoudingen totaal scheef! Hoe kan er van een gelijkwaardige gespreksbasis zijn? Is denk dat heel veel wordt beïnvloed door dat nadrukkelijk grote verschil dat ook nog eens zo door de organisaties gecultiveerd wordt. Ik denk dat wat meer soberheid in dit op zicht op zijn plaats is. Het boeddhisme kan ons naar mijn mening hierover nog heel veel leren…Op de TV schermen met vluchtinformatie is inmiddels de vlucht TG0691 naar Frankfurt verschenen. Het wordt tijd om naar de gate te gaan voor de lange ruk naar Europa… Alles alles goed gaat ben ik morgen weer thuis bij Yoko, Mariko en Junko… Ik hoop jullie allemaal eindelijk weer gauw te ontmoeten. Mijn excuses voor het feit dat het contact de laatste tijd wat weinig is geweest… Alvast een hele fijne kerst en nieuwjaarstijd toe gewenst!
Jan Huijs