Van: Jan Huijs [mailto:jh@heartware.nl]
Verzonden: 05 July 2015 23:10
Onderwerp: Bericht uit st. Josephs Hospital: Nog steeds hier in Monrovia!
Beste allemaal,
Nog steeds ben ik hier in Monrovia!
Er is voortgang, maar het gaat allemaal langzaam.
Inmiddels zijn 3 van de 4 autoclaven up and running.
Van de autoclaaf in het JF Kennedy Hospital moet nog een UPS ingebouwd worden voor de besturing. Absoluut nodig.
Hij zorgt voor bescherming van de electronica maar voorkomt ook het dat korte stroomonderbrekingen leiden tot een afgekeurd proces.
Met als gevolg: proces wordt beeindigd, de lading moet eruit, verpakking moet verwijderd, opnieuw verpakken en opnieuw steriliseren,
Heel vervelend voor het personeel en kost enorm veel tijd en geld.
We gaan dit dinsdag dan eindelijk doen.
De machine werkt verder prima.
De grote beurt van de oude KSG in het St. Josephs Hospital is nu eindelijk ook afgerond. Ik zou vandaag (zaterdag) een eerste test doen, maar ging niet door.
De stad in om gereedschap te vinden om een gat van 2.5 cm te maken in het roestvrij staal van een aanrecht voor instrument reiniging van bij de OK. We willen een waterspuitpistool aansluiten, maar de slang moet via een speciale nippel door het aanrecht…
Ook in de reiniging van de OK van de verloskunde wordt er een aangesloten.
We wilden daar even kijken of het kan; hoe het aan te pakken.
Het is in het high risk gedeelte. Dus wel beschermende kleding aan; in dit geval is de lichte versie voldoende.
Ik ga met Nimley, onze loodgieter. We zijn bijna een kwartier bezig om ons aan te kleden. Voor een bezoekje van twee minuten.
Vervolgens is er grote berg afval van onze kleding die morgen de verbrandingsoven in zal gaan.
Een groot gat maken in Roesvast staal blijkt niet zo makkelijk. Uiteindelijk zelf mee de stad ingegaan en de spullen gevonden. Maar wel de halve dag voorbij.
Kreeg vanmiddag bezoek van de nieuwe head of operations van het Duitse Rode Kruis. Ze is een week geleden hier aangekomen.
Met haar financien afhandelen voor de spullen die ik voor de sterilisator van het JF Kennedy Hospital kocht.
Het gaf ook de mogelijkheid om hier het ziekenhuis te laten zien.
Morgen dan toch die KSG autoclaaf uitproberen.
We hebben de vacuumpomp vervangen; klep plunjers en veren van alle kleppen vernieuwd. Alle gegalvaniseerde pijpen in de water toevoerleidingen vervangen door plastic leidingen. Grondige schoonmaak beurt; nieuw verwarmingselement, enz. Een echte facelift.
Nu hopen dat bij de harttransplantatie en die van al die andere organen heeft overleefd! Geweldige samenwerking met de mensen hier!
Maar wel spannend om te zien of de patient weer tot leven komt!
Dan moet maandag ook die inventarisatie eindelijk op de rit komen. Het blijft lastig. De IT man had een grote berg werk op zijn bord ivm rapportages en werd later ziek. Maandag zou hij beschikbaar zijn.
Dan zal dan uiteindelijk de komende de cursus sterilisatie kunnen gaan beginnen.
Een week geleden deden we de eerste productie cycli van de nieuwe Matachana autoclaaf. Een van de mensen van de OK/CSA, Jackson, had dienst. Ik instrueer hem hoe de autoclaaf te bedienen.
Terwijl we de cyclus afwachten vertelt hij over zijn verleden. Terug in de tijd. De negentiger jaren. De tijd van James Taylor. Het land in oorlog. Rebellen proberen het regeringsleger te overmeesteren. Hij was 14 jaar. Zijn vader was militair in het leger. Het gezin is op de vlucht. Ze willen de grens over. Aan de grens met Guinea worden ze gepakt door rebellen. Hij, zijn broers en zussen, zijn moeder en zijn vader. Zijn vader wordt apart genomen. Ze zijn er allemaal bij en moeten toezien. Zij, de kinderen, moeten zingen. Intussen wordt van de vader de keel doorgesneden… Totale bizarheid. Totale bruutheid.
Het ziekenhuis kreeg onlangs een nieuwe verbrandingsoven.
Alle ziekenhuisafval wordt momenteel in een oude oven verbrand. Elke morgen om 8 uur het ritueel. Mensen in de volledig beschermende pakken kruien de zakken met afval naar de verbrandingsoven. Maar hij is oud, heeeel oud. Werd voorheen met brandstof gestookt; en op temperatuur geregeld. De regeling werkt al lang niet meer. Geen brandstof wordt er meer toegevoegd. Veel van het afval is plasticachtig en brandt goed. Maar er is steeds de zwarte kwalm en een wel erg onprettige geur als er gestookt wordt.
De nieuwe oven staat er nu; er wordt nu een gebouw omheen gezet.
Bij de installatie ging echter e.e.a. mis. Ook verbrandingsovens zijn tegenwoordig vol met electronica besturingscomponenten. Door onjuiste aansluiting raakten componenten defect. Er zijn inmiddels nieuwe componenten. Nu moet getest worden of hij werkt. Er zijn echter nogal wat misverstanden over de verbrander. Hij zou niet geschikt zijn voor lichaamsdelen/lichaamsvochten/bloed.
De website van de fabrikant geeft echter aan dat hij daar juist wel voor bedoeld is. De verbrander heeft een grote metalen schoorsteen. Er zou een bliksemafleider geinstalleerd moeten zijn. Is er echter niet. Het ziekenhuis vroeg uiteindelijk of ik hierbij ook wil helpen.
Naar mijn mening bleef ook hier de donorgemeenschap in gebreke! Er wordt niet genoeg aandacht gegeven aan adequate training/overdracht! De focus is op het leveren van de apparatuur. De ondersteuning blijft achterwege, met als gevolg er echt enorm veel naar ik denk goedbedoelde hulpgoederen, niet functioneren. Het is een enorm hardnekkig verschijnsel in de donorgemeenschap.
Zo heb ik een heleboel gedoe gehad om mijn verblijf hier te verlengen. Zelfs het regelen van mijn verzekering leek een bijna hopeloze zaak. Zelfs als ik hier onbetaald blijf, mijn ticketwijziging betaal, zelfs dan was het een schijnbaar onmogelijke zaak. Het Rode Kruis krijgt het niet voor elkaar! Bizar. Uiteindelijk is er via het Medical Mission Institute in Wuerzburg toch een regeling getroffen.
Bizar. Geld voor nieuwe wasmachines om 4-jaar oude wasmachines te vervangen die een maand gedraaid hebben is er wel, maar om een door allerlei omstandigheden de verzekering van mijn verlenging van verblijf hier door langer durende installatie en training van apparatuur te financieren, bleek heel uitermate lastig.
In de praktijk komt het er op neer dat installatie van machines/apparaten en bijbehorende training en ondersteuning niet goed gebeurt. En de lokale mensen hier moeten aanmodderen. En dan wordt er gezegd: Zie je wel, die Afrikanen, dat wordt nooit wat. Een bodemloze put.
Uitermate onterecht! Ik zelf was een week in Spanje om de kneepjes van de autoclaven te leren die ik hier zou installeren. Waarom verwacht men van lokale technici hier met veel minder achtergrond kennis en veeeel minder middelen, dat die het in een uur moeten kunnen. Bizar! Totaal bizar! Je begint inderdaad te denken dat hat Westen er alleen op uit is om Afrika dom te houden.
En intussen rijden de mensen van de grote organisaties als UN, Rode Kruis, rond in nutteloos grote, smetteloos witte 4 wheel drives met grote antennes, wonen in grote huizen, eten in dure hotels waar dan in air-coonditioned zalen bepaald wordt wat goed is voor die arme drommels in het land. Om dan af te sluiten met een uitstekend diner en een goed glas wijn.Welke gevoelens roept dit allemaal op?
Sorry, voor mijn wat cynische kijk op wat ik hier ervaar.
Het komt er op neer dat ik nogmaals verlenging gevraagd. Met als resultaat dat ik pas op 17 juli naar huis kom.
Op 24 juli zou ik dan naar Japan gaan.
Nu zijn er echter hier in Monrovia nieuwe Ebola-gevallen. Een jongen stierf enkele dagen (29 juni) geleden. Ook zijn er hier in de stad een aantal nieuwe besmettingen als gevolg van zijn contacten.
Er wordt onderzoek gedaan naar contacten die de jongen gehad heeft.
Al met al is Liberia niet Ebola vrij meer. Een stevige afknapper voor het land.
Ik weet nog niet wat dit als gevolg heeft op mijn bezoek aan Japan. Als men daar een quarantaine periode aan gaat houden van 21 dagen, dan heeft het geen zin om te gaan.
Ik wacht het af.
Er wordt hier enorm hard gewerkt om het gezondheidssysteem weer op gang te krijgen en Ebola onder bedwang te houden. Nog steeds wordt iedereen die hier het terrein op komen de temperatuur gemeten en moeten handen gewassen worden. Risikoafval wordt door mensen in volle beschermingsuitrusting opgehaald en naar de verbrandingsoven gebracht. in de ok’s wordt in volle PPE gewerkt. Er zijn regelmatig refresher trainingen. Er blijven strikte procedures voor Infectiepreventie. Met alle ongemakken voor het personeel.
Heb echt geweldig veel respect voor al die mensen om dit allemaal dag-in-dag-uit vol te houden. Daarbij is dat wat ik doe eigenlijk een kleinigheid; ik ben na afloop van mijn werk na een minuut hier in mijn kamertje. Het eten staat klaar. Heb de gemakken van water, 24 uur electriciteit en internet. De meeste mensen hier moeten na hun werktijd met de overvolle bus naar schamele huis. Meestal meer dan een uur onderweg. Ik hoor dat de dag om 5:00 -5:30 begint, om hier op tijd te zijn. Dan in de avond weer terug. Dat tegen salarissen die eigenlijk in geen verhouding staan tot de kosten voor levensonderhoud. Toch blijft men het werk doen; zie ik veel blije gezichten bij de staf als ik hen groet. Ik kan alleen maar diep respect hebben.
Oh, het is hier in de avond wel vaak stilletjes. Maar er is altijd enorm veel te doen. No time to be bored.
Hoop weer gauw van jullie te horen of te ontmoeten!
Allerbeste wensen\
Van: Jan Huijs [mailto:janbiribiara@gmail.com]
Verzonden: vrijdag 26 juni 2015 0:41
Aan: ‘Yoko Huijs’
CC: ‘mariko_huijs@hotmail.com’; ‘Junko Huijs’
Onderwerp: Bedankt!
Eerste foto: Vanmiddag: Jackson Moore, de medewerker in de sterilisatie afdeling draait de eerste cyclus met de nieuwe Matachana autoclaaf. Hij vertelde zijn verhaal over zijn jeugd tijdens de oorlog (negentiger jaren. Hij was 15 jaar. Zijn vader werd in zijn bijzijn en van zijn 3 broers, 3 zussen en moeder door rebellen vermoord. De keel doorgesneden. Zij moesten zingen, terwijl het gebeurde. De mens is tot de grootste gruwelijkheden in staat…
De moeder kon het allemaal niet meer verdragen; is enkele jaren later overleden.
