Beste Allemaal,
De laatste morgen in de Filippijnen. Ben nu in een hotel dicht bij het vliegveld van Manilla, de hoofdstad, die uitgroeide tot een metropool met 13 miljoen inwoners… Onvoorstelbaar…
Mijn excuses dat ik niet eerder van me liet horen…
De dagen voordat ik uit Nederland vertrok brachten een confrontatie met de essentie van het leven.
Tijdens ons laatste bezoek aan hem stierf onze vriend Henk Heimans. We mochten erbij zijn… Terwijl ik zijn hand vast hield vertrok hij… Zie zijn gezicht voor me… Ingevallen gezicht, de ogen naar boven, de mond open… Oh God… Henk, 55 jaar, vriend sinds 38 jaar…
Ben heel dankbaar dat ik bij de begrafenis kon zijn voor het laatste afscheid…
Nu ben ik alweer bijna 4 weken hier in de Filippijnen. Het hele verbrijf waren we in Davao, in het zuiden van Mindanao, het zuidelijke grote eiland.
Alweer enige tijd werken we voor projecten mbt apparatuurbeheer binnen de gezondheidszorg samen met een bureau in Engeland (HealthPartners International). Al heel lang was er de wens om de kennisbasis voor de software uit te breiden. De programmering lag tot nu toe alleen bij mij. Een veel te groot risico, zeker gezien alles wat er in de afgelopen tijd is gebeurd. Ook willen we meer gebruikers trainen die voor projecten ingezet kunnen worden. Via Emma, een Filippijnse mevrouw die we leerden kennen tijdens een project in Malawi, zijn we hier in de Filippijnen terecht gekomen! De afgelopen weken verzorgde Pieter de Ruijter, mijn collega, de gebruikerstraining en werkten we samen aan het verdere systeemontwerp voor enkele nieuwe modules (logistiek en monitoring) voor een groot project dat in Nigeria op stapel staat. Verder had ik de mogelijkheid om Romel (35), onze nieuwe Filippijnse programmeur, in te werken.
Het bleek een heel prettig team! Het lijkt goed te klikken… Naast het vele werkoverleg hebben we verschrikkelijk veel plezier gehad.
We zitten als groep in een appartement van een Nederlandse eigenaar…
Het verblijf hier blijkt heel goed te zijn. Het helpt afstand te nemen, en me op mijn werk te concentreren.
Yoko en Mariko en Junko zijn deze periode in Japan geweest. Uit hun reakties begrijp ik dat het voor hun een fantastische tijd is geweest.. Zij komen morgen (17 augustus), samen met Yoko’s ouders weer in Nederland. Dus ik kan ze ontvangen…
Al met al blijft het een indringende tijd, in alle opzichten!
Ik blijf proberen het beste ervan te maken…
Mijn gevoelens blijven me parten spelen…
Ook dat blijkt toch echt een deel van me te zijn… Heb er vrede mee… Het is zoals het is…
En heeft beslist ook haar fascinerende kanten, waarbij je te maken krijgt met totaal andere facetten van je mens zijn… Maar die enorm verwarrend bleken voor mijn hele gevoelsleven…
Het guesthouse waar we verblijven heeft een zwembad. Maak er vrijwel elke dag gebruik van. Na een dag naar je beeldscherm staren is het een heel welkome afwisseling om de geest vrij te laten en het lichaam stevig bezig te laten zijn. Echt super dat dit hier beschikbaar is…
Op de zondagmorgen ging ik enkele keren met een van de kollegas naar de (rk) kerk… Ik denk dat er minstens 1000 mensen waren. Veel mensen stonden buiten. Enorme belangstelling; enorme devotie… Heel mooi… Ik houd in mezelf nu afstand van de kerk als instituut met haar dogma’s.
Zoek naar mijn eigen geloof, eigen religie… Ik blijf er echter ook van overtuigd dat er binnen de kerk veel positieve elementen zijn.
Het zal een mijlpaal voor de kerk zijn als het met haar eigen tekortkomingen in het reine zal kunnen komen…
Hier is karaoke razend populier. Ik ontkwam er niet aan om me over te geven aan de vraag om mee te gaan. Twee keer hebben we ons laten meeslepen met golden oldies van de Beatles, Abba, Beegees, enz. Heerlijk blijkt het te zijn om jezelf samen met een groepje vrienden gewoon over te geven aan het plezier van het zingen ook al zijn onze stemmen niet als die van Elvis… Heel veel Filippinos blijken trouwens juist wel fantastische goed te kunnen zingen…
Voor hun natuurlijk ook eigen muziek. in de eigen taal, waar bij het natuurlijk om de liefde gaat, maar zeker ook het bezingen van het Filipino zijn, trots zijn op jezelf, het bevestigen dat het goed is, dat je bent wie je bent…
Het prijsniveau van veel produkten blijkt hier een flink stuk lager te zijn… Shopping malls in de grote steden zijn als paddenstoelen uit de grond verrezen. Gigantische centra waar je je tegoed kan doen aan alles wat een mens zich wensen kan. Een oase van koelte in het buiten zo vaak broeierig, klef voelende klimaat… Met een goed gevulde portemonnaie kan je je hart helemaal ophalen… het blijft echter toch iets voor een relatief kleine groep welgestelden…
A glimpse from Paradise
 |
Uiteindelijk kwam er van het bezoeken van toeristische plaatsen weinig terecht. Er lag gewoon te veel op ons bord. Ik ben door alles wat er in de afgelopen jaren gebeurd is enorm veel achter geraakt… waardoor enkele projecten flink in de knel dreigen te raken… We hebben er nu weer een flinke duw aan kunnen geven. En dan toch die laatste dag, gisteren, voor een halve dag naar Samal, een eiland, vlak voor de kust van Davao… Naar Paradise Island Resort… Om 6 uur in de morgen al op een katamaran-veer de sprong naar het eiland. Dat direkt aanmeerde aan het terrein van het resort. |
 |
Helemaal ingericht op de toerist. Gezinnen met kinderen, die hier een dagje willen genieten. Fantastische helder, heerlijk warm zeewater. Heerlijk gezwommen. Genoten van een ontbijt bij de nog koele zon… Rondkijken. Winkeltjes voor souvenirs… en blijkbaar ook een plek waar je snorkel- en duikspullen kan huren… |
 |
Ik voelde me opgewonden raken… toch vragen… Het blijkt te kunnen! Binnen een half uur zou ik een proefduik kunnen maken! We hadden nog iets van 3 uur. Dat moest kunnen… Me ingeschreven… moet een contractje over mijn gezondheid en zat al gau met Blu, de instructeur, voor een uitleg over de belangrijkste principes van het duiken: masker, ademen, druk in je oren opheffen. En natuurlijk de verschillende handgebaren voor verschillende situaties. Het was 21 jaar geleden dat ik dit samen met Yoko op Cyprus deed… maar toen bleek het zicht beperkt… en op de plek was er niet al te veel zeeleven.. Vroeg me nu af of mijn lichaam dit nog wel allemaal zou toelaten… Maar vond dat het moest kunnen… |
 |
Voorzichtig het trapje af van de kade… Het water in. Wennen aan het ademhalen. Vooral rustig ademen… zuigen… dan komt de lucht… heel rustig… het blijkt fantastisch te werken… vraagt nauwelijks kracht… Het voelt allemaal wat onwennig met die zware fles op je rug… maar eenmaal helemaal in het water voel je er niets van… Dan het hoofd naar beneden en vervolgens omlaag, voortbewegend met alleen je benen. Onder je ontsluit zich een totaal nieuwe wereld, een nieuw universum met een diversiteit die alles wat ik eerder zag, te boven lijkt te gaan… Het is stil… je hoort alleen het borrelen van de lucht die je uitademt. En onder je schuift de onderwaterwereld onder je door… Vissen met onwaarschijnlijk mooie patronen en kleuren, de meest bizarre vormen van koralen, zeeanemonen en andere wezens die uit een andere planeet lijken te komen… Adembenemend mooi… |
 |
Als je ooit in de gelegenheid komt dit te doen, laat die kans je niet voorbijgaan! Paradise Island, het resort doet haar naam eer aan. Ik heb het gevoel inderdaad even echt in het paradijs te zijn geweest. |
Zit nu in de lounge in de luchthaven van Manila. Met een beetje geluk komt dit nog bij jullie aan…
Hopelijk kom ik morgen veilig thuis, en hoop jullie weer heel gau te ontmoeten,
Uit Manila,
jullie Jan